wiedział, co to gniew. Był to wspólny mianownik, który ich łączył.

pomyślała, że państwa syn jest winny. – Avery znowu uśmiechnął się krzepiąco. – Ale nie
żadne z nich nie spało, starając się zająć umysł czymś prostym i konkretnym.
bezwiednie powędrowało w stronę telefonu. Rainie zauważyła, jak szybko odwrócił oczy.
do łóżka. Długo nie mogła zasnąć. Głaskała zmarszczki na jego twarzy, te,
kobietą. Kulturalną, doświadczoną i samotną.
- Skąd masz ten numer? - spytał ostro Quincy, ale w tym samym mo¬
podniosła wzrok i zdała sobie sprawę, kto to. Przed nią stał George Walker. Jego mięsista
że nie ma nic do powiedzenia. Poza tym nie chciała, żeby wyglądało na
Kimberly próbowała się skupić, żeby choć trochę się uspokoić. Znała
w gardle.
– Połącz się z dyspozytorką. Niech sprowadzi tyle posiłków, ile się da. Na pewno chłopcy
własnej obronie. Ale Quincy już odszedł.
że on też musi o nich myśleć. Pewnego razu Quincy powiedział, że
- Oczywiście.

zacienionych trawnikach. Wyszukiwali ustronne zakątki w barwnych ogrodach.
– Macie jego numer telefonu?
Cisnął piłkę i patrzył, jak pies rzuca się w mrok.
Hayes przecząco pokręcił głową.
Gdy kelnerka odeszła, Bentz spojrzał w oczy Hayesa i zrobiło mu się niedobrze.
– O Jezu – szepnęła. – Fatalnie się czuję. – Wypiła spory łyk wody. Może pomoże.
że nikt nie usłyszy jej krzyków, ale to chyba kłamstwo. O1ivia rozróżniała krzyki mew i głosy
- Myślę, że masz rację. Może są gdzieś na dyskietkach. - Powiedział to swobodnie, ale
nigdy mu nie wybaczyła. Ani nie zapomniała.
Jako jedna z nielicznych wiedziała, że ciągle walczył o szczegóły związane z opieką nad
częściowo to efekt wypadku. Bóg jeden się, że sporo przeszedłeś, ale chodzi o coś więcej.
167
Czy to gra świateł? Czy w ciemności naprawdę kryje się postać? Spogląda zza strzępów
– Ktoś udaje Jennifer.
wyjęłam już mojego kochanego pomeroya 2550. Kupiłam go w Internecie, oczywiście pod